دسته: نقد فیلم

اخلاق، قدرت و روایت در «یک تصادف ساده»: وقتی فیلم در دام ایدئولوژی خودش می‌افتد. فیلم یک تصادف ساده در ظاهر می‌کوشد فضایی از نسبت میان قدرت سیاسی و سوژه معترض را بازنمایی کند؛ فضایی که تنش اصلی آن بر محور اخلاق، خشونت، و امکان مقاومت شکل می‌گیرد. روایت با محور قرار دادن بازجو و […]

تحلیلی فلسفی- روان‌کاوانه بر فیلم Sirât  اثر اولیور لاسه (Óliver Laxe, 2025)  لاسه در سینمای خود همواره میان امر محسوس و امر متعالی در نوسان است؛ از Mimosas (2016)  تا Fire Will Come (2019)، جهان او جهانی است که در آن حرکتِ فیزیکی، هم‌زمان با حرکتِ روحی است. فیلم صراط تازه‌ترین اثر او، ادامه‌ی همین […]

تحلیل و بررسی فیلم صبحانه با زرافه‌ها سروش صحت به‌عنوان کارگردانی شناخته می‌شود که بیشتر با آثار طنز و کمدی اجتماعی مطرح شده است. طنز او، برخلاف لودگی صرف، آمیخته با تلخی‌های روزمره و بحران‌های هویتی شخصیت‌هاست. در آثار او، از سریال‌هایی مانند ساختمان پزشکان و لیسانسه‌ها گرفته تا فیلم‌هایی مانند جهان با من برقص […]

در فضایی که خانه باید مأمن باشد، مارپله ما را به اتاق‌هایی می‌برد که بازی در آن بوی خشونت می‌دهد. فیلم کوتاه مارپله ساخته‌ی مصطفی رستم‌پور و عاطفه رضایان اثری است که در مرکز ثقل درام، پسربچه‌ای قرار دارد که پس از مرگ مادرش، نه‌تنها با خلأ عاطفی شدید روبه‌روست، بلکه ناچار به پذیرش رابطه‌ای جدید و اجباری با نامادری شده است. روایت خطی فیلم با پرهیز از پیچیدگی زمانی، تأکیدی است بر تکرار ملال‌آور و حلقه‌وار تروما، همان‌طور که بازی مارپله تکرار می‌شود، خشونت نیز در چرخه‌ای ساکت اما پیوسته بازتولید می‌شود. این فیلم اثری است بی‌هیاهو اما با روایتی حساب‌شده که به یکی از زخم‌های پنهان و پُرآسیب جامعه‌ی معاصر می‌پردازد، یعنی تجربه‌ی کودک‌آزاریِ عاطفی و روانیْ درون ساختار به ظاهر طبیعی خانواده. خشونتی که نه در فریاد و ضرب و شتم، بلکه در زیرپوست روزمرگی، در تحمیل خواسته‌های بزرگ‌سالانه به روان شکننده‌ی کودک، خود را پنهان می‌کند.

فیلم کوتاه «تاکسیدرمیست» به نویسندگی و کارگردانی سوسن سلامت و بهزاد علوی، تجربه‌ای دیداری-روایی در مرز میان زیبایی‌شناسی مینیمالیستی، سکوت، و اضطرابِ اگزیستانسیال خلق می‌کند. اثری که با حذف کامل دیالوگ و اتکای صرف به تصویر، صدا و کنش، جهانی می‌سازد که در آن انسان دیگر سوژه‌ی مسلط بر طبیعت نیست، بلکه ابژه‌ای بی‌پناه در دل مرگ، سکوت و فقدان است.
در مرکز این روایت، شهباز قرار دارد؛ تاکسیدرمیستی تنها که در دل طبیعت، حیوانات را مومیایی می‌کند. شهباز علاوه بر تاکسیدرمی، به قاچاق حیوانات نیز اشتغال دارد و فیلم از لحظه‌ای آغاز می‌شود که او مأموریت انتقال سفارشی مرموز را می‌پذیرد. اما این سفر جاده‌ای، نه صرفاً جابه‌جایی مکانی، بلکه عبوری از اقتدار به سقوط است؛ گذر از موقعیتِ شکارچی به شکار. این دگردیسی، نه‌تنها ساختار دراماتیک فیلم را شکل می‌دهد، بلکه به تمثیلی از شکست انسان مدرن در مواجهه با جهانِ طبیعی و مرگ بدل می‌شود.

افعی تهران؛ تقابل اخلاق، تروما و نقد اجتماعی در قالب درام روان‌شناختی «افعی تهران» به نویسندگی پیمان معادی و کارگردانی سامان مقدم، اثری است که با محور قرار دادن یک قاتل زنجیره‌ای با انگیزه‌ای اخلاقی، تلاش می‌کند روایتِ سنتی ژانر جنایی را درهم شکند و به اثری روان‌شناختی و اجتماعی بدل شود. قاتلی که قربانیانش […]